این شعر سعدی رو مثل خیلی دیگه از شعرای ایرانی، باید بیشتر از یک بار خوند، یک بار برای این که ببینی چه شعر عاشقانه بی نظیری است، یک بار برای آن که آرایه های ادبی بی شمارش را پیدا کنی. ببین: مثل کلاس آناتومی نیست؟ چشم، دل، دیده، پای. و یک یار دیگه برای این که حفظش کنی و مرتب با خودت بخونیش.
در چشم من آمد آن سهی سرو بلند
بربود دلم زِ دست و در پای افکند
این دیده‌ی شوخ می‌برد دل به کمند
خواهی که به کس دل ندهی دیده ببند.
بیا که فرقت تو چشم من چنان بربست
که فتح باب وصالت مگر گشاید باز