مولوی: دیوان شمس، رباعیات

بر من در وصل بسته می دارد دوست/ دل را به عَنا شکسته می دارد دوست

زین پس من و دل شکستگی بر در او/ چون دوست دل شکسته می دارد دوست 

ای نور دل و دیده و جانم چونی؟/ وای آرزوی هر دو جهانم چونی؟ 

من بی لب لعل تو چنانم که مپرس/ تو بی رخ زرد من ندانم چونی