گفتُمش: آهای ماه پیشانو، گفت:

جونِ جونُم؟ جونِ جونُم آی جونِ جونُم؟

گفتُمش: بگو غنچه گل کو؟ گفتش:

لبونُم، جونِ جونُم آی جونِ جونُم

گفتُمش: چرا ماه پیشانو نامهربونی؟

گفت: می خوام بسوزونُمِت تا قدرُم بدونی

گفتُمش: برات خونه می سازُم از خشت و گِل

گفت: اگه دوسُم داری جون، بده تو خونه دل

گفتمش: بیا ماه پیشانو پیمون ببندیم

 جون جونم آه جون جونم

گفت: باشه ولی قول بده که دایم بخندیم

 جون جونم آه جون جونم

گفتمش: دروغ می گی ماه پیشانو تو مستی

گفت که باور کن با تو می مونُم تا تو هستی

گفتُمش: فِدای غمزه ت گِردُم،

 دلخوشُم که تو رِ نومزِد کردِم

زیر پات می شینُم دو زانو،

 آی ماه پیشانو جان، ماه پیشانو 

در خانه اگر کس است، الی آخر...!