تو این دوره که همه از جمله خودم نگران ایران هستیم، به فکر خودم هم نمی تونم نباشم.

اگه این کار دومه جور بشه، دیگه می تونم به پول های بابا دست نزنم (ایشالا). دوباره می شم خانوم معلم! مث اون موقع تو ایران که زبان درس میدادم. بهترین لحظه ای که از اون روزا یادمه، یه بار بود که داشتم یه داستان کوتاه تعریف می کردم (سر کلاس های من فارسی حرف زدن قدغن بود، هر که متوجه نمی شد باید انگلیسی می پرسید. الهی!) خلاصه به آخر های داستان که رسیدم دیدم یکی از بچه ها اشک تو چشم هاش جمع شده از بس از داستانه متاثر شده بود. به نظر من که اصلا گریه نداشت (وگه نه سر کلاس که تعریف نمی کردم!) اما با دیدن این صحنه راستش یه کم دست و پام رو گم کردم و نمی دونستم چه کار کنم.... بعد دیدم بهتره به روم نیارم....

 یا اون اول ها که تازه شروع کرده بودم و هنوز کسی منو نمی شناخت، یه بار اول ترم بود بچه ها فکر کرده بودن من از شاگردها هستم و سر کارشون گذاشتم. خیلی با حال بود. بیچاره ها وقتی فهمیدن انقدر عذر خواهی کردن.... الان با این تغییر رشته داره برعکس میشه، TA هام بعضی هاشون از خودم کوچک ترن. آخی!