از خودم بدم می یاد.
بیشتر از این که روانشناس بشم، خودم به یه روانشناس احتیاج دارم. انقدر کلافه شدم که ناهار رو به خودم و اون حرام کردم. رفتم اتاقم. گریه کردم. اومد پیشم. باز گریه کردم. بغلم کرد. باز گریه می کردم. خودش رو سرزنش کرد که باعث ناراحتی من شده. باز گریه می کردم. نمی دونست چرا گریه می کنم. نمی تونستم بهش بگم. فکر می کرد از دست اونه که ناراحتم. نمی تونستم بگم تقصیر تو نیست. برای این گریه می کردم که اگه روزی برسه و اون نباشه کیه که وقتی گریه می کنم منو بغل کنه و خودشو سرزنش کنه. از دست خودم گریه می کردم نه اون. گریه می کردم برای این که باید تظاهر کنم به آنچه نیستم. باید هر فکر، عادت، هر تصوری که فکر می کردم از شرش خلاص شدم رو دنبال خودم بکشم. باید برای به دست آوردن حقوقی که دیگران با اونها به دنیا میان خودمو تکه تکه کنم، باید غصه نمره، پول به توان هزار، برادر، پدر، مادر، دوست رو بخورم. باید به همه حساب پس بدم. برای این گریه می کردم که خسته شده ام. بهم گفت: می خوای برم برات شیرینی بخرم قبل از امتحانت بخوری؟ گفتم: نگران من نباش. خودم خوب می شم. تقصیر تو نیست.
حداقل، از عذاب وجدان راحت شدم.
خودش می فهمه که تو حالت چه جوره...
سلام غزاله جان
شاید تعریف من از آرامش با تعریف شما فرق کنه !!! اما آرامش من !!!
۱. اگر کسی رو سهوا اذیت کردم عذرخواهی میکنم پس عذاب وجدان ندارم و آرومم ...
۲. اگر اذیتم کردن سعی می کنم ببخشمشون چون یه روزی می فهمن که کارشون اشتباه بوده و حتی اگر نفهمند هم برام مهم نیست ... یا ناراحتیم رو روراست میگم ... دلخوریم از دیگران رو جدی نمی گیرم پس آرومم ...
۳ . اگر فکر کنم کاری درسته انجامش میدم و اگر نه انجامش نمیدم پس به خودم اعتماد دارم و آرومم ...
۴ . آروم راه میرم تا زمین از دستم خسته نشه ...
سعی می کنم کم از کوره در برم چون دنیا پر از اشتباهه ... همه اشتباه می کنن ... هم من ... هم دیگران ... میگذره !!! ولی بعضی اوقات هم باید عصبانی شد چون گاهی اشتباهات دیگران تکراریه !!!
ببخشید زیاد حرف زدم ... چون گفتی بگو ...گفتم ... فکر می کنم تو هم خیلی آدم آرومی هستی
سلام دوست عزیزم
مرسی از همه حرفای قشنگت.... نمی دونم چی بگم. آخه وقتی عصبانی نیستم راحت تر می تونم منطقی باشم اما فکرشو بکن: وقتی خسته ای٬کارهات خوب پیش نمی ره٬خلاصه همه چیز رو هم تلنبار شده٬ دیگه غیر عادی رفتار کردن٬ عادی میشه. نه؟